نویسندگان
پژوهشگر و دانش پژوه سطح عالی فقه پزشکی مرکز فقهی ائمه اطهار؛
1
دانشیار مرکز توسعه پژوهشهای بین رشتهای معارف اسلامی و علوم سلامت، دانشگاه علوم پزشکی ایران، ایران؛ تهران
2
چکیده
این مقاله به بررسی فقهی قرارداد درمانی پیوند پوست، بهویژه در حوزه جراحیهای زیبایی، پرداخته و تلاش دارد با تحلیل ماهیت این قرارداد، مشروعیت آن را در چارچوب اصول شرعی ارزیابی کند. یافتههای پژوهش نشان میدهد که قرارداد درمانی، ماهیتی مستقل و نامعین دارد که در قالب عقود معیّن حقوقی قابلطبقهبندی نیست و بر اساس ماده ۱۰ قانون مدنی، باتکیهبر اراده طرفین و الزامات عرفی و حرفهای تنظیم میشود. با فرض عدمپذیرش میتوان عقد صلح را، به دلیل انعطافپذیری و قابلیت درج شروط متنوع، گزینهای مناسبتر برای تنظیم این نوع قراردادها دانست. در موارد درمانی ضروری مانند سوختگیها، این قرارداد مشروعیت دارد؛ اما در حوزه زیبایی، مشروعیت آن وابسته به نیت طرفین، رضایت آگاهانه و عدم فریب است. در مواردی که پیوند پوست به تدلیس یا فریب دیگران منجر شود، قرارداد فاقد مشروعیت فقهی خواهد بود. در مقابل، اگر هدف درمانی آن بهبود روانی و افزایش اعتمادبهنفس باشد، میتوان آن را مشروع دانست.
واژگان کلیدی
