نویسندگان
استاد دروس خارج حوزه علمیه قم
1
طلبه سطح4 و پژوهشگر کلام و مذاهب اسلامی
2
دانشجوی دکتری تاریخ اسلام، دانشگاه باقرالعلوم (ع)
3
چکیده
ناصبی‌گری که با ابراز دشمنی نسبت به اهلبیت: شناخته می‌شود، از جریان‌های با نفوذ در تاریخ اسلام بوده است و ردپای آن را از همان دوران حضور معصومان: می‌توان جستجو كرد، ازاینرو «نصب و ناصبی‌گری» از عناوین پرتکرار در ابواب گوناگون حدیثی و فقهی نگاشته‌های شیعی است و احکام و آثار بسياری بر این عنوان بار شده است. نوشتار پیش‌رو با بهرهگيري از منابع کتابخانه‌ای و به روش توصیفي ـ تحلیلی به استخراج و دسته‌بندی مفهوم نصب و ناصبی‌گری در میان اندیشمندان شیعه و اهل‌سنت پرداخته و سپس با تحلیل انتقادی دیدگاهها تلاش دارد به مفهوم دقیق و جامعی از این اصطلاح دست یابد. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد، دیدگاه قرارداشتن عامه تحت عنوان نواصب یا انحصار نصب در تدین به دشمني حضرت علي7 با روايات فراواني ناسازگار است؛ بنابراین باید دیدگاه مشهور فقهاي شيعه را پذیرفت که تنها كساني را ناصبی برشمرده‌اند كه با اهلبيت: و شيعيان دشمني و بغض دارند و آن را بهگونهاي اظهار ميكنند. ناصبیبودن عنوان خاصی و دارای احکام ویژه‌ای در فقه اهل‌سنت نیست و اهتمام ویژه‌ای برای بيان تعریف دقیق آن دیده نمی‌شود؛ گرچه معيارهایی که برخی از آنان برشمرده‌اند، به همان تعریف مشهور فقهای شیعه بازگشت دارد.
کلیدواژه‌ها
